Najstarsze kopalne ślady wspólnego bytowania ludzi i kotów pochodzą z pochówku na Cyprze sprzed około 9,5 tys. lat. Przypuszcza się, że jednak pierwszymi kotami świadomie trzymanymi w domach były święte koty Egiptu sprzed około 4 tys. lat. Były czczone jako domowe bóstwa – uosobienie mądrości, płodności, witalności i radości.

Kiedy kot odchodził z tego świata, właściciele pogrążali się w żałobie. Kocie zwłoki balsamowano i umieszczano w małych drewnianych lub brązowych skrzynkach w kształcie zwierzęcia. Kocie mumie umieszczano w świątyni bogini Bastet w Bubastis (była to ich opiekunka przedstawiana jako kobieta z kocią głową).

Koty były tak cenne, że Egipcjanie zabronili wywozić tych zwierząt z kraju pod karą śmierci. Starożytny Egipt był zreszt kocim rajem. To tutaj, nad Nilem, włochate stworki uznawano za święte. Z Egiptu koty rozprzestrzeniły się na cały starożytny świat, m.in. do Chin. Choć najnowsze badania udowadniają, że w Chinach koty zostały dwukrotnie udomowione [2].